Ik gebruik al járen een chromebook. Geen mac, geen windows-bak, maar een chromebook. Toegegeven, ik koos altijd wel een chromebook met de beste specificaties die ik kon krijgen. Dat draaide dus eerst uit op samsung chromebooks, maar daarna ook de Pixel (LS: Ludicrous Speed!) en nu zit ik dit stukje te schrijven op een Pixelbook. Al die jaren was ik dik tevreden met snelheid, een prima accuduur, lichtgewicht, géén ‘draaiende’ HDD maar een snelle SSD en dat alles afgemaakt met een betaald G Suite account, dat toen nog Google Apps heette.
Het had zo z’n charme – en zo verdedigde ik mijn keuze ook – alleen een browser doosje met een scherm. Meer heb je echt niet nodig. Fotobewerking? Polarr, of Pixlr. Spelletjes konden zelfs, maar dat was niet nodig voor werk. Office-functionaliteit had ik middels Google Drive / Docs / Sheets en Slides en natuurlijk GMail. Facebook werkt, Whatsapp web werkt, ik kon telebankieren en het nieuws lezen. Youtube, Amazon Prime, Netflix voor media. Zelfs met de NPO / NOS apps en de Chromecast kwam ik geen nieuws tekort. En als het echt moest RDP-de ik naar een roestige Windows desktop. Maar die charme was vanwege iets anders: Chrome was snel, goedkoop en vooral heel erg veilig. Dat werd laatst nog maar weer eens onderstreept.
Op mijn telefoon koos ik (vanzelfsprekend!) voor Android, en dat beviel ook prima. Maar er was ook iets helemaal niet in orde; en dat waren de Android tablets. Een stapeltje heb ik versleten – tot en met die belachelijke HP 21 inch tablet aan toe. Lenovo’s met echt papier en een pen, een Pixel C, Samsungs en Nexus 7. Maar het was nooit echt top. Natuurlijk kan je mailen, en een spelletje spelen, maar het bleef een achtergesteld systeem. Het bleef een grote Android telefoon waarmee je niet kon bellen.
En toen lanceerde Google de Play Store op mijn Pixel. En dus kwam (bijna) het hele Android ecosysteem op mijn Chromebook. Dat bleek ook zo ongeveer het einde van de Android tablet, want dat begint nu toch echt wel een Chromebook te worden. Er dienen zich zelfs al de nodige nieuwe modellen aan, die – net als mijn pixelbook – ‘flip’ zijn of zelfs met afneembare toetsenborden worden geleverd. Prima stap, hoewel je er vanuit het oogpunt van beveiliging een paar vraagtekens bij kan zetten. Aan de andere kant; middels G Suite admin panel heb ik zelf prima controle over wat er wel en niet op mijn Chromebook komt.
We hadden dus nu Chrome én Android. En toen trof ik een fantastische app in de playstore; crossover. En die laat je zelfs Windows apps draaien. Het is nog beta, en het werkt zeker niet altijd helemaal goed, maar het is een stap in de goede richting, en de paar Windows-tools die ik miste draaien prima.
Chrome, Android, Windows. Het moet niet gekker worden. En dat werd het toch wel; ‘officieel’ lanceerde Google op de afgelopen I/O support voor… Linux! Ja, ik weet het, ook nog beta, maar als je weet dat ChromeOS eigenlijk al Linux is, is het ook weer geen hele grote verrassing. Tel daarbij Google’s uitstekende diepgravende kennis van containers en je kon het wel aanvoelen; dit is eigenlijk gewoon logisch.
In 2016 had ik het nog over een ‘browser in een doosje’ en nu is mijn Chromebook in staat om meer apps te draaien dan welk ander platform dan ook. En ja, dat zie ik als een soort van overwinning. Iedereen die me ooit voor gek verklaarde met mijn browserlaptop – doe dit maar eens na op je mac of surface; GIMP, Google Maps voor Android, Gmail voor web én Office voor Windows. Naast elkaar. Op een lichtgewicht stuk hardware. Dit kon wel eens dé volgende grote stap voor Linux als ‘mainstream’ OS worden. Aan de developers zal het niet liggen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!